In Memory of Giorgi Svanidze
November 22, 2021
Life is strange... Giorgi managed to be both our student and colleague, which made him even more special. He turned into one of us, became family, and shared his love and kindness abundantly. That is why it is especially painful for the American Academy community to be physically separated from such a delightful, sincere, talented, and sensitive soul...
We would like to introduce to you Giorgi the way we knew him, through his writings, reflections, and dreams.
..............................................................
მე?
მე არ ვარ ჩემში! ეს ვიღაც სხვაა!
უფრო მამაცი, უფრო კეთილი...
იქნებ ეს ჩემი წარმოსახვაა?
იქნებ განცდების უღელტეხილი!
თუ ეს მე არ ვარ, ეს ნიშნავს სიკვდილს?!
საჩოთიროა, თან გულსატკენი...
ნიშნავს მოვმკვდარვარ უსიყვარულოდ,
მივიწყებული... ხალხზე ნაწყენი...
არა! ეს ახლის დასაწყისია!
ჩემში სიკეთის და სიყვარულის!
ცოტათი ცხადის... ცოტათი სიზმრის...
თან იდუმალის... თანაც ფარულის...
ნუთუ მჯეროდეს, რომ შეიძლება
ის ვინც ჩემშია მე რომ არ ვიყო?
სისულელეა, მაგრამ მაოცებს
ფიქრები ჩემში ორად გაიყო!
მე არ ვარ ჩემში... ნუთუ ეს სხვაა?
უფრო მამაცი, უფრო კეთილი...
გარშემო ყველგან გაზაფხულია,
ჩემში კი ვიღაც... გულგატეხილი...
=========================
ომი აკლია ჩემს ქვეყანას რევოლუცია!
ჩემი ფიქრები ჩემ აზრთა ჟარებს გადაუცია,
ყველასთვის ვისაც აღარ ასვენებს უაზროდ დგომა,
ცოტა სიკეთე მეტი სიგიჟე ნაკლები წყრომა,
დაე დღეს იყოს განთიადი ახალი დღისა,
და სიყვარულის ისარმა განგმიროს ისა,
ვინც დაიზაროს საკუთარ ძმასთან გატეხოს პური,
იყოს ერთობა და სიმღერა მამაპაპური.
იყოს ყიჟინი, ჟრიამული მრავალძალისა,
ზეცა აივსოს გულის მსგავსი ფერთა ალისა,
კაცთა ერთობამ დააბრმავოს თვით მზე კამკამა,
და ეს სამყარო გადაიქცეს სულის ხალისად.
ქუჩა გაივსოს მომღიმარი ტურფა თვალებით,
გულს ეცლებოდეს სიყვარულის ლურჯი ალები,
იყოს ღიმილი ერთგულება თავაზიანი,
და მონატრებამ აამღეროს ღამე მზიანი.
============================
უძლეველი
(William Ernest Henley)
თარგმანი: გიორგი სვანიძე
ღამე რომელიც ჩემთვის ერთია,
მაღაროსავით შავებში ითვლის,
მადლობას ვუხდი მას რაც ღმერთია,
დაუძლეველი ჩემი სულისთვის.
გარემოების კლანჭში მოქცეულს,
არ შევკრთომილვარ, არ მიტირია,
ხელკეტით ნაცემს, მდგომარე ეულს,
გასისხლულს თავი არ დამიხრია.
ადგილის- რისხვის და ცრემლების გაღმა,
ლანდავს სიბნელის შიში ძლიერი,
დაუნდობელმა მე წლების დაღმა
ვერ შემიცვალა ვაჟკაცს იერი.
უმნიშვნელოა კარიბჭე ხედვის,
ანდაც გრაგნილი საზღაურისა,
მე ვარ ბატონი ჩემსავე ბედის,
და მეთაური ჩემი სულისა.
==========================
შენ რომ გიყურებ გული მიძგერს სისხლი დუღდება,
შენს თვალებშია ჩამალული თავისუფლება,
ყოველ ნახვაზე თითქოს თავიდან მე ვიბადები,
გული მევსება უცნაური სიტკბო დარდებით.
მერე შენ მიმზერ მომღიმარი და თმაგაშლილი,
და მაგ დროს ვფიქრობ ალბათ შენ ხარ იმის კავშირი.
რაც აკავშირებს ცასა და მიწას მზესა და მთვარეს,
და ვუერთდები ამაზე ფიქრით სიტურფით მთვრალებს.
=========================
ოდესღაც... მარტში...
შენი ტრფობისთვის გამოვნახე ბოლო ძალები,
შენ კი ამ გრძნობებს უსინდისოდ კვლავ ემალები.
ალბათ ნაფიქრი აზრთა კონა შენ გაქვს სიმართლედ,
რომლის თანახმად მე მოყვარედ ვერ გაგიმართლე!
მაგ შენს ღიმილზე მღელვარებდა სული... გონება...
ვიცი, შენთვისაც ტკივილია ეს განშორება,
აღარ გვექნება ძველი ტრფობის ზეიმის დარდი,
და დაივიწყებ, პირველად რომ გიძღვენი ვარდი.
მე შენი მესმის, სიყვარულიც გეცლება ბოლო,
ბოლო ღერივით ეს გრძნობებიც, სჯობს გააბოლო,
ახალ მიწაზე, ახალი ხალხი გჩუქნის ცხოვრებას,
და იქ, მეგზურად, ჩემს მაგივრად სხვა გეყოლება.
დრო შენს სახელსაც გადაფურცლავს ჩემი ფიქრიდან,
როგორ მიჰქრიან ეს დღეები, როგორ მიჰქრიან,
გაიკვირტება გაზაფხულის ფოთლები ქარში,
გამახსენდება შენი სახე ოდესღაც... მარტში...
იმ გაზაფხულზე, როს წასკდებათ ყვავილთ სურნელი
... და იყვავილებს…
